Уладзімір Жылка
Вершы Згінь, нядоля Згінь, нядоля. Ідзі, прападзі! Хай адпадзе ланцуг твой ад нас. Ветрам-бурай змяці, адыдзі! Ўжо даволі накпіла ты з нас. Дык ідзі ж, прападзі, каб цябе не было, Ўжо даволі і так ўсё слязьмі заплыло! Ох, даўно агонь шчасця пагас. Дык жа згінь, не пануй ты між нас! Янка Магутны Многа мінула год, Як завём свой народ, Як мы клічам яго Панам стаць сваяго. Песням, казкам уняць, Старадаўні тон ўзяць, — Тую славу ўскрасіць, Што ў капцах ціха спіць. Путы, ёрмы пазбыць, Вольна й шчасна зажыць. Ды не ўчуў наш народ Гэты кліч з году ў год. А ў суседніх краёх Падымаўся, хто мог: І стары, і малы Йшоў на зоў грамавы, Новы шлях пракладаў, Будучыню каваў, Неумоўчна званіў, Што не ўмёр, яшчэ — жыў!.. Чаму ж ты не ўстаеш, К волі светлай не йдзеш? Ці ты волю забыў? Ці...
Скачать или читать эту книгу на КулЛиб