Чараўнік прапанаваў селяніну любую ўзнагароду, але з умовай, што сусед атрымае ўдвая больш.
«Выкалі мне вока»,— адказаў селянін.
3 фальклору
I
Сонца ляніва, з неахвотай, як быццам маладзіца, што недаспала, выпаўзла з-за выбоіста-няроўнай палоскі лесу. Ад расяной посцілкі травы, што густа расла адразу ж за хатай Лозікаў, на выгане, падымалася няроўная тумановая завеса. Як ні ўглядайся цяпер, пры ўсходзе сонца, на траву, але не згледзіш той зеляніны, таго буяння кветак, што кідаецца ў вочы пры дзённым святле. I не толькі вочы спатыкаюцца на пераменлівай незвычайнасці ранішніх фарбаў, але і вушы чуйна ловяць нязвыкласць цішыні. Яна, цішыня, быццам агортвае цябе, лашчыць, закалыхвае, нябачнай рукою праводзіць па вейках, разам з няўлоўным веграм казытліва шлыкоча па твары, забіраецца пад лёгкую кашулю, абмацвае босыя ногі і, нібы спатоліўшы цікавасць, нарэшце даносіць да тваіх вушэй далекаваты водгалас чужога голасу.
Усё. Цяпер ты не адзін на...
Скачать или читать эту книгу на КулЛиб